Mijn naam is Rogier. Ik schrijf, blog, deel en lees al sinds 2012 over de analytische dieptepsychologie van o.a. Carl Jung en Freud. Daarnaast schrijf ik over de wijsgerige kunst van het ‘goede leven’ (levenskunst) en over een persoonlijke, aardse vorm van spiritualiteit. Ik heb ooit religiewetenschappen gestudeerd en ben vooral geïnteresseerd in de vraag wat mensen drijft in het leven: zingeving. De vraag naar zin is bijna altijd verbonden aan de verhalen die we onszelf vertellen en aan de betekenis die we zelf op die manier geven aan ons leven. Dus, welk verhaal vertel jij jezelf?

Om je te helpen jouw eigen verhaal te ontdekken ben ik begonnen met Story Care NL. Wil je mijn verhaal weten?  Lees dan hieronder verder. Of check mijn persoonlijke blogsite!

Uiteindelijk, toen ik 40 was, raakte ik zo diep in de (psychologische) problemen dat ik het leven niet meer zag zitten. Ik besloot nog eenmaal hulp te zoeken. Maar ditmaal stelde de psycholoog in het intakeproces direct een vraag die nooit eerder aan me was gesteld. Hij vroeg: ‘Hey, Rogier. Ben je eigenlijk ooit getest op autisme?’

Met die vraag vielen er voor mij veel puzzelstukjes op z’n plek. Het was eigenlijk het antwoord op een vraag waarvan ik eigenlijk altijd had gevoeld dat die er was, maar waarvan ik tegelijk niet wist dat ik hem had. Na verder onderzoek bleek ik inderdaad op het Autisme Spectrum te zitten.

Ik bleek op de schaal van het spectrum ‘hoog functionerend’, zoals de neurotypische wereld het noemt. Maar eigenlijk betekent het: ‘High Masking’. Plotseling begreep ik waarom ik eigenlijk altijd tegen (over)-vermoeidheid aan zat. Waarom ik voortdurend in de problemen kwam, in conflict met een wereld waar ik nooit helemaal in leek te passen. De diagnose ASS betekende natuurlijk niet dat al mijn problemen nu opgelost waren. Maar het betekende wel dat ik vanuit dit nieuwe inzicht op een andere manier naar mijn problemen in de wereld kon kijken. En er op een veel gezondere manier mee om kon leren gaan.

Toch had ik nog altijd een groot en belangrijk probleem. Het was het probleem waarvoor ik me in eerste instantie had aangemeld voor behandeling: ik leed onder een verslaving. Ik was verslaafd geraakt aan porno en seks.

Ook als individuele mensen worden we – jij en ik – voor een groot deel bepaald door de verhalen die we onszelf vertellen. Volgens de narratieve psychologie wordt onze identiteit – ons ‘zelfgevoel’ – voor een belangrijk deel bepaald door de verhalen die we construeren over onszelf en over wat ons overkomt. Die verhalen worden ons aangeleverd, door de cultuur die ons omringd, vanuit onze omgeving – school, ouders, familie, vrienden. En net zoals De Mens de Grote Verhalen geloofden als Waarheid, geloven wij ook vaak de verhalen die wezelf en de mensen om ons heen vertellen over onszelf. We internaliseren deze verhalen, gaan er naar handelen en begrijpen de wereld erdoor. Ze worden onze waarheid. Maar dat hoeven ze niet te zijn.

Vaak, op de ‘scharniermomenten’, de kruispunten in ons leven, ontdekken we dat het verhaal dat we onszelf vertelde helemaal niet zo stabiel was als we dachten.

Ons verhaal begint vaak te wankelen op het moment dat we aanlopen tegen de breuklijnen in ons leven – denk bijvoorbeeld aan een echtscheiding, de dood van een dierbare, een burn-out, een ernstige ziekte, verlies van je baan. De verhalen die ons lange tijd hebben geholpen in het leven, blijken fragiel. De Waarheid die we onszelf vertelden zit anders in elkaar. Dan wordt het tijd om ons eigen verhaal eens te gaan te onderzoeken. En te kijken of het verhaal nog klopt. Ik noem dat ‘zorgen voor je verhaal’. En daar help ik je graag bij.